|
|
|
|
| |
|
HANTEK EDEBİYAT DERGİSİ
|
|
|
|
ÇOCUK OLMAK
Ben çocukken küçücük ellerim ayaklarım,öpülesi yanaklarım vardı. Vücudumda ısırık izleri sıcacıktı daha. Karşı komşumuz Hatice teyze, beni ne zaman görse bembeyaz dişlerini ( her zaman dişini yeni fırçalamış galiba düşüncesi belirirdi kafamda) bana gösterir,hedefini ürkütmek istemeyen avcı gibi bana yavaş yavaş yaklaşır sağ yanağımı iki kere öper bir kere ısırırdı. Bu sahne beni her görüşünde tekerrür ederdi. Ufacık yüreğim bu harekete bir anlam veremese de ağlamaya gerek duymazdım. Zaten oyuncağını almadıkça kolay kolay ağlamazdı çocuklar.
Ben çocukken kırmızı pabuçlarım,anneannemin aldığı pembe elbisem vardı. İlk giydiğimde onları çocuklar gibi sevinmiştim. Gerçekten çocuktum çünkü. Pembeyi gerçekten pembe görüyordum. Pembelerin içindeyken çantam ne renktir hadi bilin bakalım? Her bayram erkenden kalkar, bayram şekeri toplamak için yolara düşerdim. Kaç kapının zilini çalar kaç büyüğümün elini öperdim hatırlamıyorum. Zaten 10 a kadar sayabiliyordum. Kaç 10 evi geçtim, kaç 10 şekerim oldu? Benim sayma şeklim buydu. Bol bol şeker yerdim. Tatlıydı şeker, hayat gibi.
Ben çocukken temiz yüreğim, kirli elbiselerim vardı. Düşmekten dizlerim kanar, terli giysilerim defalarca yıkanır, annemin ‘’ yine mi? ‘’ der gibi bakışı çocukluğuma kazınırdı. Benim yeni kıyafetlerim olmadı. Alınan her yeni, birkaç saat sonra o niteliğini kaybeder, yerine kirli yırtılmış gibi nitelikler giyerdi üstüne. Eskirdi yollar gidip gelmekten, zayıflardı top tekme darbelerinden,… İşte akşam ezanı okunuyor, şimdi gelirdi annelerin sesi. Bu yoruluşun bitiş düdüğü gibiydi ezan. Oyun biter, sahne kapanır.
Ben çocukken boyumu aşan palanlarım vardı. Kareli sayfalı defterimden bir yaprak koparır ve gelecekte alacağım evin planını yapardım. Her seferinde annem gelip defteri ziyan ettim diye söylenmeye başlardı. Çok hevesleniyordum büyümeye. Şimdi ise neden çocuk kalmaya hevesleniyorum?
Ben çocukken acılarım sadece avucuma sığacak kadardı. Rafadan yumurtanın içinde yerdim mutluluğu. Annemin yamasını yatarken alime alıp, onun kokusuyla dalardım uykuya. Ben çocukken huzur yeni alınan oyuncaklardı. Ben küçükken küçük adımlarım ama boyumdan aşkın hayallerim vardı. Ben çocukken,.. Ben… Çocukken çocuk. Çocuk olmak için oynuyordum şimdi çocuk kalabilmek için oynuyorum.
Gülşah ÇAMER
ANTALYA
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
Bugün 34 ziyaretçi (37 klik) kişi burdaydı!
Anasayfa | Künye | Ürün Gönder |
HANTEK EDEBİYAT DERGİSİ @ 4 Ocak 2009 - HENDEK
[ Tüm hakları saklıdır]
|
|
|
|
|
|
|
|
